Daniel Gottlieb Biedermann

Daniel Gottlieb Biedermann urodził się 9 listopada 1804 roku w Zdunach na Wielkopolsce, w rodzinie młynarzy. Był piątym z ośmiorga dzieci Samuela Gottlieba i Anny Susanny Rothert. Po ukończeniu liceum w Kaliszu, młody Daniel rozpoczął w 1824 roku studia filozoficzne w Warszawie. Następnie studiował teologię w Szkole Rządowej w Berlinie i na Uniwersytecie w Dorpacie. Drogę duchową wybrał też jego starszy brat, Wilhelm Traugott – był pastorem w Zduńskiej Woli, Dąbiu i Babiaku.

Biedermann został wybrany na urząd pastora w Pabianicach 22 marca 1829 roku. Był trzecim z kolei duchownym w parafii. Jego poprzednicy – Samuel Friedrich Jäckel i Gottfried Hayn pełnili swą funkcję bardzo krótko (pierwszy szybko wszedł w konflikt z parafianami i opuścił miasto, drugi po niecałym roku posługi niespodziewanie zmarł) i ich znaczenie w historii pabianickiej parafii jest niewielkie. Pastor Biedermann sprawował swój urząd na rozległym obszarze – oprócz Pabianic odprawiał nabożeństwa również w Bukowcu, Olechowie i Starowej Górze.

Początek jego posługi był bardzo trudny. Pierwszym zadaniem z jakim musiał się zmierzyć, było ukończenie przeciągającej się budowy kościoła (udało się to jesienią 1830 roku). Wkrótce wybuchło powstanie listopadowe. W przeciwieństwie do większości pastorów, Biedermann popierał polski zryw narodowy, wygłaszał patriotyczne kazania i wzywał do solidarności z Polakami. Dwóch członków dozoru kościelnego zarzuciło mu spisek przeciwko prawowitemu monarsze a sprawa trafiła do kaliskiej superintendentury. Ostatecznie Biedermann nie poniósł żadnych konsekwencji.

Ożenił się z Emilią Marią Seckl; miał pięcioro dzieci: Teodora, Eugena (przyszły pastor w Tomaszowie), Gustawa Adolfa (przyszły pastor w Brzezinach), Paulinę i Kornelię.

Daniel Gottlieb Biedermann zmarł 1 czerwca 1863 roku; miał 59 lat. Jego nagrobek do dziś można oglądać na pabianickim cmentarzu. [2018]