Cech suki­en­ników był drugą, po Towarzys­t­wie Strz­eleckim, niemiecką orga­ni­za­cją założoną w Ozorkowie. Zaczął dzi­ałać już około 1814 roku. Do roku 1827 zrzeszał w swoich szere­gach 935 członków. Wśród wszys­t­kich tego typu orga­ni­za­cji w Królest­wie Pol­skim, cech ozorkowski przez wiele lat zaj­mował domin­u­jącą pozy­cję. Jedną z jego najis­tot­niejszych zasług dla osady było wys­tosowanie listu do cara Alek­san­dra I z prośbą o pomoc w znalezie­niu far­biarza gotowego osiedlić się w Ozorkowie. Efek­tem tych starań był przy­jazd Chris­tiana Wil­helma Wern­era, jak się wkrótce okazało, jed­nej z najważniejszych postaci w XIX-wiecznej his­torii miasta.

Dom cechu nazy­wany był niegdyś „Kar­czmą suki­en­ników”. Plac pod jego budowę ofi­arował Ignacy Starzyński, o czym mówi jeden z punk­tów umowy zawartej między dziedz­icem a osad­nikami w Wytrzyszczkach w 1811 roku. Do dziś na jego miejscu, przy ulicy Zgier­skiej 5 stoi prosty, parterowy budynek przykryty dwus­pad­owym dachem. Na przestrzeni lat ule­gał wielu prze­bu­dowom. Obec­nie pełni fukncje mieszkalne.

Znacze­nie ozorkowskiego cechu malało z biegiem lat. Wchodzący w jego skład, najczęś­ciej drobni tkacze nie mieli żad­nej siły prze­bi­cia, a bogaci przed­siębiorcy nie liczyli się z jego zdaniem. Ofic­jal­nie cech rozwiązano w 1927 roku. [2015]