Zgierz

Na początku II wojny światowej zgierski kościół ewangelicki przy ulicy Długiej został zbombardowany przez niemieckie lotnictwo. Grożący zawaleniem budynek wkrótce rozebrano, kończąc tym samym jego ponad stuletnią historię.

Do końca wojny nabożeństwa odpraw­iano w kapl­icy koś­cioła bap­tys­tów przy ulicy Szczęśli­wej. Opiekę nad wiernymi spra­wowali niemieccy duchowni: Alfred Zun­del i Eduard Kneifel. Po wojnie, 28 marca 1948 roku pier­wsze ewan­gelickie nabożeństwo w Zgierzu odprawił ksiądz Karol Kotula w starej kapl­icy cmen­tarnej. Kaplica pełniła funkcję świą­tyni przez następ­nych kilka­naś­cie lat. Ponieważ jej stan tech­niczny był bardzo zły, w lat­ach 60-tych postanowiono przeprowadzić grun­towny remont. Z uwagi na brak fun­duszy zwró­cono się o pomoc do Świa­towej Fed­er­acji Luter­ańskiej z siedz­ibą w Genewie. Za pośred­nictwem wysłan­nika fed­er­acji, dr Paula Hansena, odmówiono jed­nak wspar­cia remontu, ale zadeklarowano pomoc przy budowę nowego koś­cioła. Tym sposobem możliwe stało się wzniesie­nie w lat­ach 1970–72 świą­tyni pod wezwaniem Opa­trzności Bożej. Był to pier­wszy ewan­gelicki koś­ciół wznie­siony w lat­ach powo­jen­nych w cen­tral­nej Polsce. Niestety, ówczesne władze nie zgodz­iły się, aby budynek stanął przy ulicy Długiej. Świą­tynię wznie­siono przy ulicy Spacerowej 2, obok kapl­icy i cmen­tarza.

Cieka­wostką jest, że met­alowe ele­menty ogrodzenia pochodzą ze starego parkanu sto­jącego niegdyś u zbiegu ulic Długiej i Naru­tow­icza (a sama balustrada wyko­nana została w zgierskim przed­siębiorstwie Juliusza Hoff­mana). [2016]