Założyciel osady sukienniczej Ozorków
Ignacy Starzyński
* 1776 – † ok. 1850

Ślepowron – herb używany przez Ignacego Starzyńskiego, Źródło: Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, tom VIII, Lipsk 1841
Był założycielem pionierskiej osady sukienniczej w późniejszym łódzkim okręgu przemysłowym. Zadziwia rozmach jego przedsięwzieć, skłonność do ryzyka, pewność i konsekwencja w działaniu. Skąd czerpał wiedzę i inspirację dla swoich inicjatyw?
Ignacy Starzyński urodził się w 1776 roku w Psarach, w średniozamożnej rodzinie szlacheckiej. Pod koniec XVIII wieku, otrzymał po ojcu kilka wsi, wchodzących w skład dóbr Strzeblew. Nie były to urodzajne włości. Chcąc podnieść dochody z posiadanych dóbr, Starzyński postanowił założyć w jednej z posiadanych wsi – w Ozorkowie – osadę przemysłową nastawioną na produkcję sukna. Niewielkie środki zainwestował w regulację rzeki Bzury. Wykonanie projektu urbanistycznego nowej osady zlecił geometrze, Augustowi Dornsteinowi. Dzięki splotowi pomyślnych wypadków dziejowych, w 1807 roku udało mu się sprowadzić z Dąbia grupę pierwszych 19 sukienników. Spisana w tym samym roku umowa (znowelizowana w 1811 roku) stała się wzorcem dla kolejnych tego typu kontraktów spisywanych między osadnikami a właścicielem ziemskim.
W 1811 roku Starzyński sprowadził do swojej osady wykwalifikowanego farbiarza – Samuela Wegnera, a w 1821 roku – Friedricha i Heinricha Schlösserów. Pochodzący z Akwizgranu sukiennicy założyli w Ozorkowie pierwszą w regionie, dużą i nowoczesną fabrykę włókienniczą. Dzięki staraniom Starzyńskiego, Ozorków otrzymał w 1816 roku prawa miejskie. Dziedzic pełnił w nim funkcję wójta. Prezes komisji wojewódzkiej, Rajmund Rembieliński, po wizycie w Ozorkowie w 1820 roku odznaczył Starzyńskiego „honorową dystynkcją” za zasługi dla uprzemysłowienia kraju. W tym samym roku dziedzic otrzymał również order św. Stanisława.
W latach 1815–30 Starzyński był sędzią powiatu zgierskiego, a w okresie powstania listopadowego – posłem na Sejm Królestwa Polskiego. Systematycznie uczestniczył w jego obradach. Choć niepokoił go zastój w produkcji i ucieczka sukienników z kraju pogrążonego w wojnie, był gorącym zwolennikiem powstania i walki zbrojnej. Pierwsza jest Ojczyzna nad wszystko – mówił w kwietniu 1831 roku. Dla swoich włościan biorących udział w walkach zapisał po 6 morgów ziemi. Po upadku insurekcji, na skutek wyniszczających przemysł sukienniczy rosyjskich barier celnych, Starzyński popadł w kłopoty finansowe. W 1833 roku zmuszony był sprzedać Ozorków Feliksowi Łubieńskiemu, byłemu ministrowi sprawiedliwości w Księstwie Warszawskim.
Wkrótce przeniósł się do folwarku w pobliskiej Solcy Wielkiej, w której spędził resztę życia. Zmarł około 1850 roku. [2015]
Wiesław Puś, Ignacy Starzyński [w:] Andrzej Romanowski (red), Polski Słownik Biograficzny, Tom XLII, Warszawa-Kraków2003, 2004

* 1762 – † 1841
Mikołaj Krzywiec Okołowicz

* ok. 1784 – † 19 IV 1855
Stanisław Kaczkowski

* 5 XII 1779 – † 5 XI 1845
Klemens Zakrzewski

* 1764 – † 1852