Mikołaj Krzywiec Okołowicz

Działał odważnie i bezkompromisowo; zakładając osadę fabryczną, zlikwidował istniejącą wcześniej wieś i wyrugował mieszkających w niej chłopów. Wsparł budowę dwóch świątyń, założył pierwszą szkołę. Jednak nie z wszystkich obietnic potrafił się wywiązać.

Mikołaj Krzy­wiec Okołow­icz herbu Ostoja urodził się w roku 1762. Jego przodkowie wywodzili się z Litwy; a w XVIII wieku osiedlili w Wielkopolsce. Mikołaj spędził młodość na dworze Stanisława Augusta Poni­a­towskiego, gdzie otrzy­mał tytuł szam­be­lana. W cza­sach Księstwa Warsza­wskiego powier­zono mu urząd sędziego apela­cyjnego, a w roku 1818 i 1820 był posłem na sejm Królestwa Pol­skiego.

Pod koniec XVIII wieku Okołowicz kupił wsie Bech­cice i Rszew, a w lat­ach późniejszych również Niesięcin i Sre­brną. Przed 1821 rok­iem założył osadę Okołowiec na połud­nie od Neru, którą przez­naczył na miejsce zamieszka­nia dla swoich synów, a około 1825 założył osadę Krzy­wiec. Jego najważnieszym nabytkiem okazała się jed­nak wieś Żabice Wielkie, którą nabył na początku XIX wieku od Katarzyny Kos­sakowskiej lub jej sukce­sorów. Transakcja opiewała na 270 000 zło­tych pol­s­kich. W 1821 roku, chcąc pow­ięk­szyć dochody płynące z posi­adanych dóbr, Okołow­icz pod­jął decyzję o założe­niu na grun­tach wsi Żabice osady fab­rycznej, nazwanej wkrótce Kon­stan­tynowem. W tym samym roku pod­pisał umowę z trzema osad­nikami przy­byłymi z Ozorkowa, oblig­u­jąc ich do sprowadzenia 150 rodzin tkaczy. Dobrze rozwi­ja­jąca się osada, dzięki staran­iom dziedz­ica, w 1830 roku otrzy­mała prawa miejskie. Równocześnie Okołow­icz wspierał budowę świą­tyń dla mieszkańców swo­jego miasta – kato­lików i ewan­ge­lików.

Mikołaj Krzy­wiec Okołow­icz miał dwóch synów: Ignacego i Kwiryna, którzy szy­bko zastąpili ojca w załatwia­niu spraw związanych z funkcjonowaniem osady fab­rycznej. Już w 1823 pod­pisy­wali umowy z nowymi osad­nikami, a kilka lat później sprawy miejskie całkiem przeszły w ręce starszego z braci, Ignacego. W roku 1837 ojciec sprzedał mu Kon­stan­tynów, a sam przeniósł się do Warszawy. W stol­icy pozostał aż do śmierci w 1841 roku.

Ciało dziedz­ica i jego żony Mar­i­anny pochowano w koś­ciele katolickim Nar­o­dze­nie NMP w Kon­stan­tynowie. W lat­ach późniejszych, ich wnuk, Gustaw dobu­dował do koś­cioła kaplicę grobową i tam przeniósł ich szczątki. [2014]